verontwaardigen
Dutch
[edit]Etymology
[edit]From Middle Dutch veronwerdigen, from ver- + onwerdich (“unworthy, dispicable”) (modern Dutch onwaardig + ver- -en).
Pronunciation
[edit]Audio: (file)
Verb
[edit]verontwaardigen
Conjugation
[edit]| Conjugation of verontwaardigen (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | verontwaardigen | |||
| past singular | verontwaardigde | |||
| past participle | verontwaardigd | |||
| infinitive | verontwaardigen | |||
| gerund | verontwaardigen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | verontwaardig | verontwaardigde | ||
| 2nd person sing. (jij) | verontwaardigt, verontwaardig2 | verontwaardigde | ||
| 2nd person sing. (u) | verontwaardigt | verontwaardigde | ||
| 2nd person sing. (gij) | verontwaardigt | verontwaardigde | ||
| 3rd person singular | verontwaardigt | verontwaardigde | ||
| plural | verontwaardigen | verontwaardigden | ||
| subjunctive sing.1 | verontwaardige | verontwaardigde | ||
| subjunctive plur.1 | verontwaardigen | verontwaardigden | ||
| imperative sing. | verontwaardig | |||
| imperative plur.1 | verontwaardigt | |||
| participles | verontwaardigend | verontwaardigd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||