terugkaatsen

Dutch

Etymology

From terug +‎ kaatsen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

terugkaatsen

1. to throw back, to rebound
2. to reflect

Conjugation

Conjugation of terugkaatsen (weak, separable)
infinitive	terugkaatsen
past singular	kaatste terug
past participle	teruggekaatst
infinitive	terugkaatsen
gerund	terugkaatsen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kaats terug	kaatste terug	terugkaats	terugkaatste
2nd person sing. (jij)	kaatst terug, kaats terug2	kaatste terug	terugkaatst	terugkaatste
2nd person sing. (u)	kaatst terug	kaatste terug	terugkaatst	terugkaatste
2nd person sing. (gij)	kaatst terug	kaatste terug	terugkaatst	terugkaatste
3rd person singular	kaatst terug	kaatste terug	terugkaatst	terugkaatste
plural	kaatsen terug	kaatsten terug	terugkaatsen	terugkaatsten
subjunctive sing.1	kaatse terug	kaatste terug	terugkaatse	terugkaatste
subjunctive plur.1	kaatsen terug	kaatsten terug	terugkaatsen	terugkaatsten
imperative sing.	kaats terug
imperative plur.1	kaatst terug
participles	terugkaatsend	teruggekaatst
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• terugkaatsing

Anagrams

• kaatsen terug