tegenzitten

Dutch

Etymology

Compound of tegen (“against”) +‎ zitten (“to sit”)

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈteː.ɣə(n)ˌzɪtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: te‧gen‧zit‧ten

Verb

tegenzitten

1. (intransitive) to go wrong
2. (intransitive) to be harder or less pleasant than expected

Conjugation

Conjugation of tegenzitten (strong class 5, separable)
infinitive	tegenzitten
past singular	zat tegen
past participle	tegengezeten
infinitive	tegenzitten
gerund	tegenzitten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zit tegen	zat tegen	tegenzit	tegenzat
2nd person sing. (jij)	zit tegen	zat tegen	tegenzit	tegenzat
2nd person sing. (u)	zit tegen	zat tegen	tegenzit	tegenzat
2nd person sing. (gij)	zit tegen	zat tegen	tegenzit	tegenzat
3rd person singular	zit tegen	zat tegen	tegenzit	tegenzat
plural	zitten tegen	zaten tegen	tegenzitten	tegenzaten
subjunctive sing.1	zitte tegen	zate tegen	tegenzitte	tegenzate
subjunctive plur.1	zitten tegen	zaten tegen	tegenzitten	tegenzaten
imperative sing.	zit tegen
imperative plur.1	zit tegen
participles	tegenzittend	tegengezeten
1) Archaic.