From Wiktionary, the free dictionary
From s- + trwonić. First attested in 1787.[1]
- IPA(key): /ˈstrfɔ.ɲit͡ɕ/
- Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
- Syllabification: strwo‧nić
strwonić pf
- (transitive) to waste, to squander (to lose something unnecessarily or stupidly)
Conjugation of strwonić pf
|
strwonić
|
strwonię
|
strwonimy
|
strwonisz
|
strwonicie
|
strwoni
|
strwonią
|
strwoni się
|
strwoniłem, -(e)m strwonił
|
strwoniłam, -(e)m strwoniła
|
strwoniłom, -(e)m strwoniło
|
strwoniliśmy, -(e)śmy strwonili
|
strwoniłyśmy, -(e)śmy strwoniły
|
strwoniłeś, -(e)ś strwonił
|
strwoniłaś, -(e)ś strwoniła
|
strwoniłoś, -(e)ś strwoniło
|
strwoniliście, -(e)ście strwonili
|
strwoniłyście, -(e)ście strwoniły
|
strwonił
|
strwoniła
|
strwoniło
|
strwonili
|
strwoniły
|
strwoniono
|
strwoniłbym, bym strwonił
|
strwoniłabym, bym strwoniła
|
strwoniłobym, bym strwoniło
|
strwonilibyśmy, byśmy strwonili
|
strwoniłybyśmy, byśmy strwoniły
|
strwoniłbyś, byś strwonił
|
strwoniłabyś, byś strwoniła
|
strwoniłobyś, byś strwoniło
|
strwonilibyście, byście strwonili
|
strwoniłybyście, byście strwoniły
|
strwoniłby, by strwonił
|
strwoniłaby, by strwoniła
|
strwoniłoby, by strwoniło
|
strwoniliby, by strwonili
|
strwoniłyby, by strwoniły
|
strwoniono by
|
niech strwonię
|
strwońmy
|
strwoń
|
strwońcie
|
niech strwoni
|
niech strwonią
|
strwoniony
|
strwoniona
|
strwonione
|
strwonieni
|
strwonione
|
strwoniwszy
|
strwonienie
|
- ^ Wincenty Skrzetuski (1787) Prawo polityczne narodu Polskiego (in Polish), w Drukarni J. K. Mci i Rzeczypospolitey, page 422
- strwonić in Polish dictionaries at PWN
- Aleksander Zdanowicz (1861) “strwonić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1915), “strwonić”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 6, Warsaw, page 468