spoić

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish spoić, from Proto-Slavic *sъpojiti. By surface analysis, s- +‎ poić.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈspɔ.it͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔit͡ɕ
• Syllabification: spo‧ić

Verb

spoić pf (imperfective spajać)

1. (transitive) to bond, to weld (to bind together inseparately)
2. (reflexive with się) to get bonded, to get welded
3. (reflexive with się) to get drunk [with instrumental ‘on something’]

   Synonyms: see Thesaurus:pić

Conjugation

Conjugation of spoić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		spoić
future tense	1st	spoję			spoimy
	2nd	spoisz			spoicie
	3rd	spoi			spoją
	impersonal	spoi się
past tense	1st	spoiłem, -(e)m spoił	spoiłam, -(e)m spoiła	spoiłom, -(e)m spoiło	spoiliśmy, -(e)śmy spoili	spoiłyśmy, -(e)śmy spoiły
	2nd	spoiłeś, -(e)ś spoił	spoiłaś, -(e)ś spoiła	spoiłoś, -(e)ś spoiło	spoiliście, -(e)ście spoili	spoiłyście, -(e)ście spoiły
	3rd	spoił	spoiła	spoiło	spoili	spoiły
	impersonal	spojono
conditional	1st	spoiłbym, bym spoił	spoiłabym, bym spoiła	spoiłobym, bym spoiło	spoilibyśmy, byśmy spoili	spoiłybyśmy, byśmy spoiły
	2nd	spoiłbyś, byś spoił	spoiłabyś, byś spoiła	spoiłobyś, byś spoiło	spoilibyście, byście spoili	spoiłybyście, byście spoiły
	3rd	spoiłby, by spoił	spoiłaby, by spoiła	spoiłoby, by spoiło	spoiliby, by spoili	spoiłyby, by spoiły
	impersonal	spojono by
imperative	1st	niech spoję			spójmy
	2nd	spój			spójcie
	3rd	niech spoi			niech spoją
passive adjectival participle		spojony	spojona	spojone	spojeni	spojone
anterior adverbial participle		spoiwszy
verbal noun		spojenie

Related terms

• spoiwo
• spójnie
• spójność
• spójny

See also

• spawać

Further reading

• spoić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• spoić in Polish dictionaries at PWN