spójnik

Polish

Etymology

From spoić +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈspuj.ɲik/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ujɲik
• Syllabification: spój‧nik

Noun

spójnik m inan

1. (grammar) conjunction
2. (logic) connective

Declension

Declension of spójnik

	singular	plural
nominative	spójnik	spójniki
genitive	spójnika	spójników
dative	spójnikowi	spójnikom
accusative	spójnik	spójniki
instrumental	spójnikiem	spójnikami
locative	spójniku	spójnikach
vocative	spójniku	spójniki

Derived terms

adjectives

• bezspójnikowy
• spójnikowy

 

Further reading

• spójnik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• spójnik in Polish dictionaries at PWN