skończyć

Polish

From s- +‎ kończyć.

skończyć pf (imperfective kończyć)

(transitive) to end, to finish
(transitive) to stop, to quit
(reflexive with się) to come to an end, to finish [with intrumental ‘in/as what’]
Projekt skończył się sukcesem. ― The project ended successfully.
(transitive) to turn, to reach a certain age
(reflexive with się) to result, to end up [with instrumental ‘in/with something’]
(reflexive with się) to die
Synonyms: see Thesaurus:umierać

Conjugation of skończyć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		skończyć
future tense	1^st	skończę			skończymy
	2^nd	skończysz			skończycie
	3^rd	skończy			skończą
	impersonal	skończy się
past tense	1^st	skończyłem, -(e)m skończył	skończyłam, -(e)m skończyła	skończyłom, -(e)m skończyło	skończyliśmy, -(e)śmy skończyli	skończyłyśmy, -(e)śmy skończyły
	2^nd	skończyłeś, -(e)ś skończył	skończyłaś, -(e)ś skończyła	skończyłoś, -(e)ś skończyło	skończyliście, -(e)ście skończyli	skończyłyście, -(e)ście skończyły
	3^rd	skończył	skończyła	skończyło	skończyli	skończyły
	impersonal	skończono
conditional	1^st	skończyłbym, bym skończył	skończyłabym, bym skończyła	skończyłobym, bym skończyło	skończylibyśmy, byśmy skończyli	skończyłybyśmy, byśmy skończyły
	2^nd	skończyłbyś, byś skończył	skończyłabyś, byś skończyła	skończyłobyś, byś skończyło	skończylibyście, byście skończyli	skończyłybyście, byście skończyły
	3^rd	skończyłby, by skończył	skończyłaby, by skończyła	skończyłoby, by skończyło	skończyliby, by skończyli	skończyłyby, by skończyły
	impersonal	skończono by
imperative	1^st	niech skończę			skończmy
	2^nd	skończ			skończcie
	3^rd	niech skończy			niech skończą
passive adjectival participle		skończony	skończona	skończone	skończeni	skończone
anterior adverbial participle		skończywszy
verbal noun		skończenie

phrase