skila

Icelandic

Etymology

From Old Norse skila.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈscɪːla/
• Rhymes: -ɪːla

Verb

skila (weak verb, third-person singular past indicative skilaði, supine skilað)

1. to give back, to return [with dative]
2. to give away, to hand over [with dative]

   Synonym: afhenda

Conjugation

skila — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að skila
supine (sagnbót)		skilað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skilandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skila	við skilum	present (nútíð)	ég skili	við skilum
	þú skilar	þið skilið		þú skilir	þið skilið
	hann, hún, það skilar	þeir, þær, þau skila		hann, hún, það skili	þeir, þær, þau skili
past (þátíð)	ég skilaði	við skiluðum	past (þátíð)	ég skilaði	við skiluðum
	þú skilaðir	þið skiluðuð		þú skilaðir	þið skiluðuð
	hann, hún, það skilaði	þeir, þær, þau skiluðu		hann, hún, það skilaði	þeir, þær, þau skiluðu
imperative (boðháttur)	skila (þú)	skilið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skilaðu	skiliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skilast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að skilast
supine (sagnbót)		skilast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skilandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skilast	við skilumst	present (nútíð)	ég skilist	við skilumst
	þú skilast	þið skilist		þú skilist	þið skilist
	hann, hún, það skilast	þeir, þær, þau skilast		hann, hún, það skilist	þeir, þær, þau skilist
past (þátíð)	ég skilaðist	við skiluðumst	past (þátíð)	ég skilaðist	við skiluðumst
	þú skilaðist	þið skiluðust		þú skilaðist	þið skiluðust
	hann, hún, það skilaðist	þeir, þær, þau skiluðust		hann, hún, það skilaðist	þeir, þær, þau skiluðust
imperative (boðháttur)	skilast (þú)	skilist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skilastu	skilisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Anagrams

• skali

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse skila.

Alternative forms

• skile (e-infinitive)

Pronunciation

• IPA^(key): /²ʃiː.lɑ/, /²ʃɪ.lɑ/

Verb

skila (present tense skilar, past tense skila, past participle skila, passive infinitive skilast, present participle skilande, imperative skila/skil)

1. (ambitransitive) to distinguish, understand
2. (transitive or ditransitive) to will

   Synonym: testamentera

3. (intransitive) to be of full value

Related terms

• skilja
• skil n

Etymology 2

Genitive plural of skil.

Pronunciation

• IPA^(key): /²ʃiː.lɑ/, /²ʃɪ.lɑ/

Adjective

skila (singular and plural skila)

1. candid, wholesome

Etymology 3

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʃiː.lɑ/, /ˈʃɪ.lɑ/

Noun

skila n

1. definite plural of skil

References

• “skila” in The Nynorsk Dictionary.
• “skila” in The Ordnett Dictionary

Anagrams

• kilas, kisla, klias, likas, liksa, sikla, skali, sklia, slika

Old Norse

Etymology

Possibly from skil n (“difference”), related to the verb skilja (“to separate, discern”).

Verb

skila

1. to expound, give a reason for, explain [with accusative]
2. to decide [with accusative]
3. to return, give back [with dative]

Conjugation

Conjugation of skila — active (weak class 2)

infinitive	skila
present participle	skilandi
past participle	skilaðr
indicative	present	past
1st-person singular	skila	skilaða
2nd-person singular	skilar	skilaðir
3rd-person singular	skilar	skilaði
1st-person plural	skilum	skiluðum
2nd-person plural	skilið	skiluðuð
3rd-person plural	skila	skiluðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	skila	skilaða
2nd-person singular	skilir	skilaðir
3rd-person singular	skili	skilaði
1st-person plural	skilim	skilaðim
2nd-person plural	skilið	skilaðið
3rd-person plural	skili	skilaði
imperative	present
2nd-person singular	skila
1st-person plural	skilum
2nd-person plural	skilið

Conjugation of skila — mediopassive (weak class 2)

infinitive	skilask
present participle	skilandisk
past participle	skilazk
indicative	present	past
1st-person singular	skilumk	skiluðumk
2nd-person singular	skilask	skilaðisk
3rd-person singular	skilask	skilaðisk
1st-person plural	skilumsk	skiluðumsk
2nd-person plural	skilizk	skiluðuzk
3rd-person plural	skilask	skiluðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	skilumk	skiluðumk
2nd-person singular	skilisk	skilaðisk
3rd-person singular	skilisk	skilaðisk
1st-person plural	skilimsk	skilaðimsk
2nd-person plural	skilizk	skilaðizk
3rd-person plural	skilisk	skilaðisk
imperative	present
2nd-person singular	skilask
1st-person plural	skilumsk
2nd-person plural	skilizk

Descendants

• Icelandic: skila
• Norwegian Nynorsk: skila, skile (e-infinitive)

Noun

skila n

1. genitive plural indefinite of skil

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “skila”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive