samenklonteren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch clonteren. Equivalent to klont +‎ -eren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsaː.mə(n)ˌklɔn.tə.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: sa‧men‧klon‧te‧ren

Verb

samenklonteren

1. (intransitive) to clump together

Conjugation

Conjugation of samenklonteren (weak, separable)
infinitive	samenklonteren
past singular	klonterde samen
past participle	samengeklonterd
infinitive	samenklonteren
gerund	samenklonteren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	klonter samen	klonterde samen	samenklonter	samenklonterde
2nd person sing. (jij)	klontert samen, klonter samen2	klonterde samen	samenklontert	samenklonterde
2nd person sing. (u)	klontert samen	klonterde samen	samenklontert	samenklonterde
2nd person sing. (gij)	klontert samen	klonterde samen	samenklontert	samenklonterde
3rd person singular	klontert samen	klonterde samen	samenklontert	samenklonterde
plural	klonteren samen	klonterden samen	samenklonteren	samenklonterden
subjunctive sing.1	klontere samen	klonterde samen	samenklontere	samenklonterde
subjunctive plur.1	klonteren samen	klonterden samen	samenklonteren	samenklonterden
imperative sing.	klonter samen
imperative plur.1	klontert samen
participles	samenklonterend	samengeklonterd
1) Archaic. 2) In case of inversion.