rozczynić

Old Polish

Etymology

From roz- +‎ czynić. First attested in 1471.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /rɔst͡ʃʲɨɲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /rɔst͡ʃʲɨɲit͡ɕ/

Verb

rozczynić pf

1. (attested in Masovia) to clear land for cultivation
   • [1471–1488], Adam Wolff, editor, Rękopiśmienne ekscerpty Adama Wolffa pochodzące z mazowieckich ksiąg sądowych, Warsaw, pages 1, 90:

     Stanislaus... recognovit, quia nobili Thome... totam suam purgacionem al. rosczyna, quamcuque idem Thomas extirpavit al. rosczynyl, in et super bonis dictis Grabowo..., prout extirpavit al. rosczynyl et adhuc extirpabit..., obligavit

     [Stanislaus... recognovit, quia nobili Thome... totam suam purgacionem al. rozczynę, quamcuque idem Thomas extirpavit al. rozczynił, in et super bonis dictis Grabowo..., prout extirpavit al. rozczynił et adhuc extirpabit..., obligavit]

2. to perfect (to practice until perfection)
   • 1901 [1471], Materiały i Prace Komisji Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, volume V, page 65:

     Exercebor skuschil schiebye al. rosczinil (meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor Psal 76, 13)

     [Exercebor skusił siebie al. rozczynił (meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor Psal 76, 13)]

Descendants

• Polish: rozczynić

References

• Bańkowski, Andrzej (2000) “rozczynić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “rozczynić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish rozczynić. By surface analysis, roz- +‎ czynić.

Pronunciation

• IPA^(key): /rɔsˈt͡ʂɘ.ɲit͡ɕ/
• Rhymes: -ɘɲit͡ɕ
• Syllabification: roz‧czy‧nić

Verb

rozczynić pf (imperfective rozczyniać)

1. (transitive, cooking) to cut (to mix flour with water or milk to make dough)

Conjugation

Conjugation of rozczynić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		rozczynić
future tense	1st	rozczynię			rozczynimy
	2nd	rozczynisz			rozczynicie
	3rd	rozczyni			rozczynią
	impersonal	rozczyni się
past tense	1st	rozczyniłem, -(e)m rozczynił	rozczyniłam, -(e)m rozczyniła	rozczyniłom, -(e)m rozczyniło	rozczyniliśmy, -(e)śmy rozczynili	rozczyniłyśmy, -(e)śmy rozczyniły
	2nd	rozczyniłeś, -(e)ś rozczynił	rozczyniłaś, -(e)ś rozczyniła	rozczyniłoś, -(e)ś rozczyniło	rozczyniliście, -(e)ście rozczynili	rozczyniłyście, -(e)ście rozczyniły
	3rd	rozczynił	rozczyniła	rozczyniło	rozczynili	rozczyniły
	impersonal	rozczyniono
conditional	1st	rozczyniłbym, bym rozczynił	rozczyniłabym, bym rozczyniła	rozczyniłobym, bym rozczyniło	rozczynilibyśmy, byśmy rozczynili	rozczyniłybyśmy, byśmy rozczyniły
	2nd	rozczyniłbyś, byś rozczynił	rozczyniłabyś, byś rozczyniła	rozczyniłobyś, byś rozczyniło	rozczynilibyście, byście rozczynili	rozczyniłybyście, byście rozczyniły
	3rd	rozczyniłby, by rozczynił	rozczyniłaby, by rozczyniła	rozczyniłoby, by rozczyniło	rozczyniliby, by rozczynili	rozczyniłyby, by rozczyniły
	impersonal	rozczyniono by
imperative	1st	niech rozczynię			rozczyńmy
	2nd	rozczyń			rozczyńcie
	3rd	niech rozczyni			niech rozczynią
passive adjectival participle		rozczyniony	rozczyniona	rozczynione	rozczynieni	rozczynione
anterior adverbial participle		rozczyniwszy
verbal noun		rozczynienie

Further reading

• rozczynić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• rozczynić in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “rozczynić”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “rozczynić”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “rozczynić”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozczynić”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 592