rozczynić

Old Polish

From roz- +‎ czynić. First attested in 1471.

rozczynić pf

(attested in Masovia) to clear land for cultivation
- [1471–1488], Adam Wolff, editor, Rękopiśmienne ekscerpty Adama Wolffa pochodzące z mazowieckich ksiąg sądowych, Warsaw, pages 1, 90:
  Stanislaus... recognovit, quia nobili Thome... totam suam purgacionem al. rosczyna, quamcuque idem Thomas extirpavit al. rosczynyl, in et super bonis dictis Grabowo..., prout extirpavit al. rosczynyl et adhuc extirpabit..., obligavit
  [Stanislaus... recognovit, quia nobili Thome... totam suam purgacionem al. rozczynę, quamcuque idem Thomas extirpavit al. rozczynił, in et super bonis dictis Grabowo..., prout extirpavit al. rozczynił et adhuc extirpabit..., obligavit]
to perfect (to practice until perfection)
- 1901 [1471], Materiały i Prace Komisji Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, volume V, page 65:
  Exercebor skuschil schiebye al. rosczinil (meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor Psal 76, 13)
  [Exercebor skusił siebie al. rozczynił (meditabor in omnibus operibus tuis et in adinventionibus tuis exercebor Psal 76, 13)]

Bańkowski, Andrzej (2000) “rozczynić”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “rozczynić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

rozczynić pf (imperfective rozczyniać)

Conjugation of rozczynić pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		rozczynić
future tense	1^st	rozczynię			rozczynimy
	2^nd	rozczynisz			rozczynicie
	3^rd	rozczyni			rozczynią
	impersonal	rozczyni się
past tense	1^st	rozczyniłem, -(e)m rozczynił	rozczyniłam, -(e)m rozczyniła	rozczyniłom, -(e)m rozczyniło	rozczyniliśmy, -(e)śmy rozczynili	rozczyniłyśmy, -(e)śmy rozczyniły
	2^nd	rozczyniłeś, -(e)ś rozczynił	rozczyniłaś, -(e)ś rozczyniła	rozczyniłoś, -(e)ś rozczyniło	rozczyniliście, -(e)ście rozczynili	rozczyniłyście, -(e)ście rozczyniły
	3^rd	rozczynił	rozczyniła	rozczyniło	rozczynili	rozczyniły
	impersonal	rozczyniono
conditional	1^st	rozczyniłbym, bym rozczynił	rozczyniłabym, bym rozczyniła	rozczyniłobym, bym rozczyniło	rozczynilibyśmy, byśmy rozczynili	rozczyniłybyśmy, byśmy rozczyniły
	2^nd	rozczyniłbyś, byś rozczynił	rozczyniłabyś, byś rozczyniła	rozczyniłobyś, byś rozczyniło	rozczynilibyście, byście rozczynili	rozczyniłybyście, byście rozczyniły
	3^rd	rozczyniłby, by rozczynił	rozczyniłaby, by rozczyniła	rozczyniłoby, by rozczyniło	rozczyniliby, by rozczynili	rozczyniłyby, by rozczyniły
	impersonal	rozczyniono by
imperative	1^st	niech rozczynię			rozczyńmy
	2^nd	rozczyń			rozczyńcie
	3^rd	niech rozczyni			niech rozczynią
passive adjectival participle		rozczyniony	rozczyniona	rozczynione	rozczynieni	rozczynione
anterior adverbial participle		rozczyniwszy
verbal noun		rozczynienie