rondtrekken

Dutch

Etymology

From rond (“round, around”) +‎ trekken (“to pull”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɔntrɛkə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

rondtrekken

1. wander (move without purpose)

Conjugation

Conjugation of rondtrekken (strong class 3b, separable)
infinitive	rondtrekken
past singular	trok rond
past participle	rondgetrokken
infinitive	rondtrekken
gerund	rondtrekken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	trek rond	trok rond	rondtrek	rondtrok
2nd person sing. (jij)	trekt rond, trek rond2	trok rond	rondtrekt	rondtrok
2nd person sing. (u)	trekt rond	trok rond	rondtrekt	rondtrok
2nd person sing. (gij)	trekt rond	trokt rond	rondtrekt	rondtrokt
3rd person singular	trekt rond	trok rond	rondtrekt	rondtrok
plural	trekken rond	trokken rond	rondtrekken	rondtrokken
subjunctive sing.1	trekke rond	trokke rond	rondtrekke	rondtrokke
subjunctive plur.1	trekken rond	trokken rond	rondtrekken	rondtrokken
imperative sing.	trek rond
imperative plur.1	trekt rond
participles	rondtrekkend	rondgetrokken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• rondtrekker

 

Anagrams

• trekken rond