renegeren

Dutch

Etymology

From Latin renegō.

Verb

renegeren

1. (rare) to renounce one's belief, renege

Conjugation

Conjugation of renegeren (weak)
infinitive	renegeren
past singular	renegeerde
past participle	gerenegeerd
infinitive	renegeren
gerund	renegeren n
	present tense	past tense
1st person singular	renegeer	renegeerde
2nd person sing. (jij)	renegeert, renegeer2	renegeerde
2nd person sing. (u)	renegeert	renegeerde
2nd person sing. (gij)	renegeert	renegeerde
3rd person singular	renegeert	renegeerde
plural	renegeren	renegeerden
subjunctive sing.1	renegere	renegeerde
subjunctive plur.1	renegeren	renegeerden
imperative sing.	renegeer
imperative plur.1	renegeert
participles	renegerend	gerenegeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• renegaat

Anagrams

• genereren