praecogito

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

praecōgitō (present infinitive praecōgitāre, perfect active praecōgitāvī, supine praecōgitātum); first conjugation

  1. to ponder beforehand; to precogitate
  2. to premeditate

Conjugation

[edit]
   Conjugation of praecōgitō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present praecōgitō praecōgitās praecōgitat praecōgitāmus praecōgitātis praecōgitant
imperfect praecōgitābam praecōgitābās praecōgitābat praecōgitābāmus praecōgitābātis praecōgitābant
future praecōgitābō praecōgitābis praecōgitābit praecōgitābimus praecōgitābitis praecōgitābunt
perfect praecōgitāvī praecōgitāvistī praecōgitāvit praecōgitāvimus praecōgitāvistis praecōgitāvērunt,
praecōgitāvēre
pluperfect praecōgitāveram praecōgitāverās praecōgitāverat praecōgitāverāmus praecōgitāverātis praecōgitāverant
future perfect praecōgitāverō praecōgitāveris praecōgitāverit praecōgitāverimus praecōgitāveritis praecōgitāverint
passive present praecōgitor praecōgitāris,
praecōgitāre
praecōgitātur praecōgitāmur praecōgitāminī praecōgitantur
imperfect praecōgitābar praecōgitābāris,
praecōgitābāre
praecōgitābātur praecōgitābāmur praecōgitābāminī praecōgitābantur
future praecōgitābor praecōgitāberis,
praecōgitābere
praecōgitābitur praecōgitābimur praecōgitābiminī praecōgitābuntur
perfect praecōgitātus + present active indicative of sum
pluperfect praecōgitātus + imperfect active indicative of sum
future perfect praecōgitātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present praecōgitem praecōgitēs praecōgitet praecōgitēmus praecōgitētis praecōgitent
imperfect praecōgitārem praecōgitārēs praecōgitāret praecōgitārēmus praecōgitārētis praecōgitārent
perfect praecōgitāverim praecōgitāverīs praecōgitāverit praecōgitāverīmus praecōgitāverītis praecōgitāverint
pluperfect praecōgitāvissem praecōgitāvissēs praecōgitāvisset praecōgitāvissēmus praecōgitāvissētis praecōgitāvissent
passive present praecōgiter praecōgitēris,
praecōgitēre
praecōgitētur praecōgitēmur praecōgitēminī praecōgitentur
imperfect praecōgitārer praecōgitārēris,
praecōgitārēre
praecōgitārētur praecōgitārēmur praecōgitārēminī praecōgitārentur
perfect praecōgitātus + present active subjunctive of sum
pluperfect praecōgitātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present praecōgitā praecōgitāte
future praecōgitātō praecōgitātō praecōgitātōte praecōgitantō
passive present praecōgitāre praecōgitāminī
future praecōgitātor praecōgitātor praecōgitantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives praecōgitāre praecōgitāvisse praecōgitātūrum esse praecōgitārī praecōgitātum esse praecōgitātum īrī
participles praecōgitāns praecōgitātūrus praecōgitātus praecōgitandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
praecōgitandī praecōgitandō praecōgitandum praecōgitandō praecōgitātum praecōgitātū

References

[edit]
  • praecogito”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • praecogito”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • praecogito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.