praecautus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of praecaveō.

Participle

praecautus (feminine praecauta, neuter praecautum); first/second-declension participle

1. guarded against

Declension

First/second-declension adjective.

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	praecautus	praecauta	praecautum		praecautī	praecautae	praecauta
genitive	praecautī	praecautae	praecautī		praecautōrum	praecautārum	praecautōrum
dative	praecautō	praecautae	praecautō		praecautīs
accusative	praecautum	praecautam	praecautum		praecautōs	praecautās	praecauta
ablative	praecautō	praecautā	praecautō		praecautīs
vocative	praecaute	praecauta	praecautum		praecautī	praecautae	praecauta

References

• “praecautus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• praecautus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.