praecanto

Latin

Etymology

prae- (“before”) +‎ cantō (“I sing”)

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /prae̯ˈkan.toː/, [präe̯ˈkän̪t̪oː]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /preˈkan.to/, [preˈkän̪t̪o]

Verb

praecantō (present infinitive praecantāre, perfect active praecantāvī, supine praecantātum); first conjugation

1. (pre-Classical) to foretell, prophesy
2. (post-Augustan) to enchant, bewitch

Conjugation

   Conjugation of praecantō (first conjugation)

indicative		singular						plural
		first		second		third		first		second		third
active	present	praecantō		praecantās		praecantat		praecantāmus		praecantātis		praecantant
	imperfect	praecantābam		praecantābās		praecantābat		praecantābāmus		praecantābātis		praecantābant
	future	praecantābō		praecantābis		praecantābit		praecantābimus		praecantābitis		praecantābunt
	perfect	praecantāvī		praecantāvistī		praecantāvit		praecantāvimus		praecantāvistis		praecantāvērunt, praecantāvēre
	pluperfect	praecantāveram		praecantāverās		praecantāverat		praecantāverāmus		praecantāverātis		praecantāverant
	future perfect	praecantāverō		praecantāveris		praecantāverit		praecantāverimus		praecantāveritis		praecantāverint
passive	present	praecantor		praecantāris, praecantāre		praecantātur		praecantāmur		praecantāminī		praecantantur
	imperfect	praecantābar		praecantābāris, praecantābāre		praecantābātur		praecantābāmur		praecantābāminī		praecantābantur
	future	praecantābor		praecantāberis, praecantābere		praecantābitur		praecantābimur		praecantābiminī		praecantābuntur
	perfect	praecantātus + present active indicative of sum
	pluperfect	praecantātus + imperfect active indicative of sum
	future perfect	praecantātus + future active indicative of sum
subjunctive		singular						plural
		first		second		third		first		second		third
active	present	praecantem		praecantēs		praecantet		praecantēmus		praecantētis		praecantent
	imperfect	praecantārem		praecantārēs		praecantāret		praecantārēmus		praecantārētis		praecantārent
	perfect	praecantāverim		praecantāverīs		praecantāverit		praecantāverīmus		praecantāverītis		praecantāverint
	pluperfect	praecantāvissem		praecantāvissēs		praecantāvisset		praecantāvissēmus		praecantāvissētis		praecantāvissent
passive	present	praecanter		praecantēris, praecantēre		praecantētur		praecantēmur		praecantēminī		praecantentur
	imperfect	praecantārer		praecantārēris, praecantārēre		praecantārētur		praecantārēmur		praecantārēminī		praecantārentur
	perfect	praecantātus + present active subjunctive of sum
	pluperfect	praecantātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative		singular						plural
		first		second		third		first		second		third
active	present	—		praecantā		—		—		praecantāte		—
	future	—		praecantātō		praecantātō		—		praecantātōte		praecantantō
passive	present	—		praecantāre		—		—		praecantāminī		—
	future	—		praecantātor		praecantātor		—		—		praecantantor
non-finite forms		infinitive						participle
		active			passive			active			passive
present		praecantāre			praecantārī			praecantāns			—
future		praecantātūrum esse			praecantātum īrī			praecantātūrus			praecantandus
perfect		praecantāvisse			praecantātum esse			—			praecantātus
future perfect		—			praecantātum fore			—			—
perfect potential		praecantātūrum fuisse			—			—			—
verbal nouns		gerund								supine
		genitive		dative		accusative		ablative		accusative		ablative
		praecantandī		praecantandō		praecantandum		praecantandō		praecantātum		praecantātū

References

• “praecanto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• praecanto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.