poszczycić

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From po- +‎ szczycić.

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

poszczycić pf

  1. (reflexive with się, literary) to boast [+instrumental = something] (to possess something special)
    Synonym: pochlubić się

Conjugation

[edit]
Conjugation of poszczycić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive poszczycić
future tense 1st poszczycę poszczycimy
2nd poszczycisz poszczycicie
3rd poszczyci poszczycą
impersonal poszczyci się
past tense 1st poszczyciłem,
-(e)m poszczycił
poszczyciłam,
-(e)m poszczyciła
poszczyciłom,
-(e)m poszczyciło
poszczyciliśmy,
-(e)śmy poszczycili
poszczyciłyśmy,
-(e)śmy poszczyciły
2nd poszczyciłeś,
-(e)ś poszczycił
poszczyciłaś,
-(e)ś poszczyciła
poszczyciłoś,
-(e)ś poszczyciło
poszczyciliście,
-(e)ście poszczycili
poszczyciłyście,
-(e)ście poszczyciły
3rd poszczycił poszczyciła poszczyciło poszczycili poszczyciły
impersonal poszczycono
conditional 1st poszczyciłbym,
bym poszczycił
poszczyciłabym,
bym poszczyciła
poszczyciłobym,
bym poszczyciło
poszczycilibyśmy,
byśmy poszczycili
poszczyciłybyśmy,
byśmy poszczyciły
2nd poszczyciłbyś,
byś poszczycił
poszczyciłabyś,
byś poszczyciła
poszczyciłobyś,
byś poszczyciło
poszczycilibyście,
byście poszczycili
poszczyciłybyście,
byście poszczyciły
3rd poszczyciłby,
by poszczycił
poszczyciłaby,
by poszczyciła
poszczyciłoby,
by poszczyciło
poszczyciliby,
by poszczycili
poszczyciłyby,
by poszczyciły
impersonal poszczycono by
imperative 1st niech poszczycę poszczyćmy
2nd poszczyć poszczyćcie
3rd niech poszczyci niech poszczycą
anterior adverbial participle poszczyciwszy
verbal noun poszczycenie
[edit]
adjectives
nouns

Further reading

[edit]
  • poszczycić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • poszczycić in Polish dictionaries at PWN