podumać

Polish

Etymology

From po- +‎ dumać.

Pronunciation

• IPA^(key): /pɔˈdu.mat͡ɕ/
• Rhymes: -umat͡ɕ
• Syllabification: po‧du‧mać

Verb

podumać pf

1. (intransitive) to ponder, to muse [with nad (+ instrumental) ‘on/over something’]

Conjugation

Conjugation of podumać pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		podumać
future tense	1st	podumam			podumamy
	2nd	podumasz			podumacie
	3rd	poduma			podumają
	impersonal	poduma się
past tense	1st	podumałem, -(e)m podumał	podumałam, -(e)m podumała	podumałom, -(e)m podumało	podumaliśmy, -(e)śmy podumali	podumałyśmy, -(e)śmy podumały
	2nd	podumałeś, -(e)ś podumał	podumałaś, -(e)ś podumała	podumałoś, -(e)ś podumało	podumaliście, -(e)ście podumali	podumałyście, -(e)ście podumały
	3rd	podumał	podumała	podumało	podumali	podumały
	impersonal	podumano
conditional	1st	podumałbym, bym podumał	podumałabym, bym podumała	podumałobym, bym podumało	podumalibyśmy, byśmy podumali	podumałybyśmy, byśmy podumały
	2nd	podumałbyś, byś podumał	podumałabyś, byś podumała	podumałobyś, byś podumało	podumalibyście, byście podumali	podumałybyście, byście podumały
	3rd	podumałby, by podumał	podumałaby, by podumała	podumałoby, by podumało	podumaliby, by podumali	podumałyby, by podumały
	impersonal	podumano by
imperative	1st	niech podumam			podumajmy
	2nd	podumaj			podumajcie
	3rd	niech poduma			niech podumają
anterior adverbial participle		podumawszy
verbal noun		podumanie

Further reading

• podumać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• podumać in Polish dictionaries at PWN