Jump to content

pervictus

From Wiktionary, the free dictionary

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

Perfect passive participle of pervincō.

Participle

[edit]

pervictus (feminine pervicta, neuter pervictum); first/second-declension participle

  1. conquered

Declension

[edit]

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative pervictus pervicta pervictum pervictī pervictae pervicta
genitive pervictī pervictae pervictī pervictōrum pervictārum pervictōrum
dative pervictō pervictae pervictō pervictīs
accusative pervictum pervictam pervictum pervictōs pervictās pervicta
ablative pervictō pervictā pervictō pervictīs
vocative pervicte pervicta pervictum pervictī pervictae pervicta

References

[edit]
  • pervictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • pervictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • pervictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.