orðstírr

Old Norse

Etymology

From orð (“word”) +‎ tírr (“glory”).

Noun

orðstírr m (genitive orðstírs)

1. fame, renown, good report
   • 800s, Hávamál, verse 76

     Deyr fé, / deyja frændr,
     deyr sjalfr it sama,
     en orðstírr / deyr aldregi,
     hveim er sér góðan getr.

     Cattle die, / kinsmen die;
     the self dies the same.
     But a word-glory / never dies
     for him, who a good one gets.

Declension

  Declension of orðstírr (strong a-stem)

masculine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	orðstírr	orðstírrinn	orðstírar	orðstírarnir
accusative	orðstír	orðstírinn	orðstíra	orðstírana
dative	orðstíri	orðstírinum	orðstírum	orðstírunum
genitive	orðstírs	orðstírsins	orðstíra	orðstíranna

Descendants

• Icelandic: orðstír

References

• orðstírr in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.