orða

See also: orda and ortha

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔrða/

  Rhymes: -ɔrða

Etymology 1

From orð (“word”).

Verb

orða (weak verb, third-person singular past indicative orðaði, supine orðað)

1. (transitive, governs the accusative) to mention
2. (transitive, governs the accusative) to word, to phrase, to formulate

Conjugation

orða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að orða
supine (sagnbót)		orðað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		orðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég orða	við orðum	present (nútíð)	ég orði	við orðum
	þú orðar	þið orðið		þú orðir	þið orðið
	hann, hún, það orðar	þeir, þær, þau orða		hann, hún, það orði	þeir, þær, þau orði
past (þátíð)	ég orðaði	við orðuðum	past (þátíð)	ég orðaði	við orðuðum
	þú orðaðir	þið orðuðuð		þú orðaðir	þið orðuðuð
	hann, hún, það orðaði	þeir, þær, þau orðuðu		hann, hún, það orðaði	þeir, þær, þau orðuðu
imperative (boðháttur)	orða (þú)	orðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	orðaðu	orðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

orðast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að orðast
supine (sagnbót)		orðast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		orðandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég orðast	við orðumst	present (nútíð)	ég orðist	við orðumst
	þú orðast	þið orðist		þú orðist	þið orðist
	hann, hún, það orðast	þeir, þær, þau orðast		hann, hún, það orðist	þeir, þær, þau orðist
past (þátíð)	ég orðaðist	við orðuðumst	past (þátíð)	ég orðaðist	við orðuðumst
	þú orðaðist	þið orðuðust		þú orðaðist	þið orðuðust
	hann, hún, það orðaðist	þeir, þær, þau orðuðust		hann, hún, það orðaðist	þeir, þær, þau orðuðust
imperative (boðháttur)	orðast (þú)	orðist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	orðastu	orðisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

orðaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	orðaður	orðuð	orðað		orðaðir	orðaðar	orðuð
accusative (þolfall)	orðaðan	orðaða	orðað		orðaða	orðaðar	orðuð
dative (þágufall)	orðuðum	orðaðri	orðuðu		orðuðum	orðuðum	orðuðum
genitive (eignarfall)	orðaðs	orðaðrar	orðaðs		orðaðra	orðaðra	orðaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	orðaði	orðaða	orðaða		orðuðu	orðuðu	orðuðu
accusative (þolfall)	orðaða	orðuðu	orðaða		orðuðu	orðuðu	orðuðu
dative (þágufall)	orðaða	orðuðu	orðaða		orðuðu	orðuðu	orðuðu
genitive (eignarfall)	orðaða	orðuðu	orðaða		orðuðu	orðuðu	orðuðu

Synonyms

• (mention): minnast á
• (formulate): koma orðum að

Derived terms

• orðaður (mentioned)
• orðaður við eitthvað, vera orðaður við eitthvað (to be mentioned in connection with something)

Etymology 2

From Latin ōrdō.

Noun

orða f (genitive singular orðu, nominative plural orður)

1. order (of merit, chivalry)

Declension

Declension of orða (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	orða	orðan	orður	orðurnar
accusative	orðu	orðuna	orður	orðurnar
dative	orðu	orðunni	orðum	orðunum
genitive	orðu	orðunnar	orða	orðanna

Etymology 3

Noun

orða

1. indefinite genitive plural of orð

Old Norse

Noun

orða

1. genitive plural of orð