ontwellen

Dutch

Etymology

From ont- (inchoative) +‎ wellen (“to well up, to soak”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈʋɛ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧wel‧len
• Rhymes: -ɛlən

Verb

ontwellen

1. (intransitive) to well, to spring
2. (intransitive) to start to flow

Conjugation

Conjugation of ontwellen (weak, prefixed)
infinitive	ontwellen
past singular	ontwelde
past participle	ontweld
infinitive	ontwellen
gerund	ontwellen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwel	ontwelde
2nd person sing. (jij)	ontwelt, ontwel2	ontwelde
2nd person sing. (u)	ontwelt	ontwelde
2nd person sing. (gij)	ontwelt	ontwelde
3rd person singular	ontwelt	ontwelde
plural	ontwellen	ontwelden
subjunctive sing.1	ontwelle	ontwelde
subjunctive plur.1	ontwellen	ontwelden
imperative sing.	ontwel
imperative plur.1	ontwelt
participles	ontwellend	ontweld
1) Archaic. 2) In case of inversion.