ontvallen

Dutch

Etymology

From ont- (“away”) +‎ vallen (“to fall”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈvɑlə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧val‧len
• Rhymes: -ɑlən

Verb

ontvallen

1. (intransitive) to slip out, to say something unintended
2. (intransitive) to become lost
3. (intransitive) to die

Conjugation

Conjugation of ontvallen (strong class 7, prefixed)
infinitive	ontvallen
past singular	ontviel
past participle	ontvallen
infinitive	ontvallen
gerund	ontvallen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontval	ontviel
2nd person sing. (jij)	ontvalt, ontval2	ontviel
2nd person sing. (u)	ontvalt	ontviel
2nd person sing. (gij)	ontvalt	ontvielt
3rd person singular	ontvalt	ontviel
plural	ontvallen	ontvielen
subjunctive sing.1	ontvalle	ontviele
subjunctive plur.1	ontvallen	ontvielen
imperative sing.	ontval
imperative plur.1	ontvalt
participles	ontvallend	ontvallen
1) Archaic. 2) In case of inversion.