ontspruiten

Dutch

Etymology

From ont- +‎ spruiten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈsprœy̯.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -œy̯tən

Verb

ontspruiten

1. spring (start to exist)

Conjugation

Conjugation of ontspruiten (strong class 2b, prefixed)
infinitive	ontspruiten
past singular	ontsproot
past participle	ontsproten
infinitive	ontspruiten
gerund	ontspruiten n
	present tense	past tense
1st person singular	ontspruit	ontsproot
2nd person sing. (jij)	ontspruit	ontsproot
2nd person sing. (u)	ontspruit	ontsproot
2nd person sing. (gij)	ontspruit	ontsproot
3rd person singular	ontspruit	ontsproot
plural	ontspruiten	ontsproten
subjunctive sing.1	ontspruite	ontsprote
subjunctive plur.1	ontspruiten	ontsproten
imperative sing.	ontspruit
imperative plur.1	ontspruit
participles	ontspruitend	ontsproten
1) Archaic.