ontpluiken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontpluken. A contracted form of ont- +‎ beluiken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈplœy̯.kə(n)/
• Hyphenation: ont‧plui‧ken
• Rhymes: -œy̯kən

Verb

ontpluiken

1. (archaic) to open, to unlock, to unfold
2. (archaic) to emerge, to become visible

   'Wen de dagbruid zich baadt met schaamrood gelaat. En heur waaier van vlammen ontplook'. (Jacques Perk - Iris)

   'When the day bride bathes blushing with shame. And her fan of flames became visible'. (Jacques Perk - Iris)

Conjugation

Conjugation of ontpluiken (strong class 2b, prefixed)
infinitive	ontpluiken
past singular	ontplook
past participle	ontploken
infinitive	ontpluiken
gerund	ontpluiken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontpluik	ontplook
2nd person sing. (jij)	ontpluikt, ontpluik2	ontplook
2nd person sing. (u)	ontpluikt	ontplook
2nd person sing. (gij)	ontpluikt	ontplookt
3rd person singular	ontpluikt	ontplook
plural	ontpluiken	ontploken
subjunctive sing.1	ontpluike	ontploke
subjunctive plur.1	ontpluiken	ontploken
imperative sing.	ontpluik
imperative plur.1	ontpluikt
participles	ontpluikend	ontploken
1) Archaic. 2) In case of inversion.