ontkiemen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ kiemen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈki.mə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧kie‧men
• Rhymes: -imən

Verb

ontkiemen

1. (intransitive) to germinate

Conjugation

Conjugation of ontkiemen (weak, prefixed)
infinitive	ontkiemen
past singular	ontkiemde
past participle	ontkiemd
infinitive	ontkiemen
gerund	ontkiemen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontkiem	ontkiemde
2nd person sing. (jij)	ontkiemt, ontkiem2	ontkiemde
2nd person sing. (u)	ontkiemt	ontkiemde
2nd person sing. (gij)	ontkiemt	ontkiemde
3rd person singular	ontkiemt	ontkiemde
plural	ontkiemen	ontkiemden
subjunctive sing.1	ontkieme	ontkiemde
subjunctive plur.1	ontkiemen	ontkiemden
imperative sing.	ontkiem
imperative plur.1	ontkiemt
participles	ontkiemend	ontkiemd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontkieming