ontkennen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ kennen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈkɛ.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛnən

Verb

ontkennen

1. to deny (to assert to be false)

Conjugation

Conjugation of ontkennen (weak, prefixed)
infinitive	ontkennen
past singular	ontkende
past participle	ontkend
infinitive	ontkennen
gerund	ontkennen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontken	ontkende
2nd person sing. (jij)	ontkent, ontken2	ontkende
2nd person sing. (u)	ontkent	ontkende
2nd person sing. (gij)	ontkent	ontkende
3rd person singular	ontkent	ontkende
plural	ontkennen	ontkenden
subjunctive sing.1	ontkenne	ontkende
subjunctive plur.1	ontkennen	ontkenden
imperative sing.	ontken
imperative plur.1	ontkent
participles	ontkennend	ontkend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontkenning

See also

• weigeren