onderschuiven

Dutch

Etymology

From onder +‎ schuiven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔndərˌsxœy̯və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: on‧der‧schui‧ven

Verb

onderschuiven

1. secretly put in place of something else

Conjugation

Conjugation of onderschuiven (strong class 2b, separable)
infinitive	onderschuiven
past singular	schoof onder
past participle	ondergeschoven
infinitive	onderschuiven
gerund	onderschuiven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schuif onder	schoof onder	onderschuif	onderschoof
2nd person sing. (jij)	schuift onder, schuif onder2	schoof onder	onderschuift	onderschoof
2nd person sing. (u)	schuift onder	schoof onder	onderschuift	onderschoof
2nd person sing. (gij)	schuift onder	schooft onder	onderschuift	onderschooft
3rd person singular	schuift onder	schoof onder	onderschuift	onderschoof
plural	schuiven onder	schoven onder	onderschuiven	onderschoven
subjunctive sing.1	schuive onder	schove onder	onderschuive	onderschove
subjunctive plur.1	schuiven onder	schoven onder	onderschuiven	onderschoven
imperative sing.	schuif onder
imperative plur.1	schuift onder
participles	onderschuivend	ondergeschoven
1) Archaic. 2) In case of inversion.