metta

See also: Metta, mettā, mettä, and Appendix:Variations of "meta"

English

Etymology

From Pali mettā.

Noun

metta (uncountable)

1. (Buddhism) Lovingkindness or compassion, especially if developed through meditation or mindfulness.

Dutch

Etymology

From Pali mettā.

Noun

metta f (uncountable)

1. the Buddhist practice of lovingkindness towards others; maitrī or metta

   Coordinate term: goedertierenheid

Derived terms

• mettameditatie

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɛhta/
• Rhymes: -ɛhta

Verb

metta (weak verb, third-person singular past indicative mettaði, supine mettað)

1. to sate, fill (with food)

Conjugation

metta – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að metta
supine sagnbót		mettað
present participle lýsingarháttur nútíðar		mettandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	metta	mettaði		metti	mettaði
	þú	mettar	mettaðir		mettir	mettaðir
	hann, hún, það	mettar	mettaði		metti	mettaði
plural	við	mettum	mettuðum		mettum	mettuðum
	þið	mettið	mettuðuð		mettið	mettuðuð
	þeir, þær, þau	metta	mettuðu		metti	mettuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	metta (þú), mettaðu
plural	þið	mettið (þið), mettiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mettast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að mettast
supine sagnbót		mettast
present participle lýsingarháttur nútíðar		mettandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	mettast	mettaðist		mettist	mettaðist
	þú	mettast	mettaðist		mettist	mettaðist
	hann, hún, það	mettast	mettaðist		mettist	mettaðist
plural	við	mettumst	mettuðumst		mettumst	mettuðumst
	þið	mettist	mettuðust		mettist	mettuðust
	þeir, þær, þau	mettast	mettuðust		mettist	mettuðust
		imperative boðháttur
singular	þú	mettast (þú), mettastu
plural	þið	mettist (þið), mettisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mettaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mettaður	mettuð	mettað	mettaðir	mettaðar	mettuð
accusative (þolfall)	mettaðan	mettaða	mettað	mettaða	mettaðar	mettuð
dative (þágufall)	mettuðum	mettaðri	mettuðu	mettuðum	mettuðum	mettuðum
genitive (eignarfall)	mettaðs	mettaðrar	mettaðs	mettaðra	mettaðra	mettaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mettaði	mettaða	mettaða	mettuðu	mettuðu	mettuðu
accusative (þolfall)	mettaða	mettuðu	mettaða	mettuðu	mettuðu	mettuðu
dative (þágufall)	mettaða	mettuðu	mettaða	mettuðu	mettuðu	mettuðu
genitive (eignarfall)	mettaða	mettuðu	mettaða	mettuðu	mettuðu	mettuðu

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmet.ta/
• Rhymes: -etta
• Hyphenation: mét‧ta

Verb

metta

1. inflection of mettere:
   1. first/second/third-person singular present subjunctive
   2. third-person singular imperative

Anagrams

• matte

Japanese

Romanization

metta

1. Rōmaji transcription of めった

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• mettet

Verb

metta

1. inflection of mette:
   1. simple past
   2. past participle

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• mette

Etymology

From Old Norse metta.

Pronunciation

• IPA^(key): /²mɛtːɑ/

Verb

metta (present tense mettar, past tense metta, past participle metta, passive infinitive mettast, present participle mettande, imperative metta/mett)

1. to sate, fill (with food)

   Har me nok mat til å metta alle gjestene?

   Do we have enough food for all the guests?

References

• “metta” in The Nynorsk Dictionary.

Portuguese

Verb

metta

1. inflection of metter:
   1. first/third-person singular present subjunctive
   2. third-person singular imperative