meemaken

Dutch

Etymology

From mee (“with”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmeːˌmaː.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: mee‧ma‧ken

Verb

meemaken

1. to participate in, attend
2. to experience

Conjugation

Conjugation of meemaken (weak, separable)
infinitive	meemaken
past singular	maakte mee
past participle	meegemaakt
infinitive	meemaken
gerund	meemaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak mee	maakte mee	meemaak	meemaakte
2nd person sing. (jij)	maakt mee, maak mee2	maakte mee	meemaakt	meemaakte
2nd person sing. (u)	maakt mee	maakte mee	meemaakt	meemaakte
2nd person sing. (gij)	maakt mee	maakte mee	meemaakt	meemaakte
3rd person singular	maakt mee	maakte mee	meemaakt	meemaakte
plural	maken mee	maakten mee	meemaken	meemaakten
subjunctive sing.1	make mee	maakte mee	meemake	meemaakte
subjunctive plur.1	maken mee	maakten mee	meemaken	meemaakten
imperative sing.	maak mee
imperative plur.1	maakt mee
participles	meemakend	meegemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• maken mee