kuś

See also: Appendix:Variations of "kus"

Old Polish

Etymology

Probably from kur with unattested meaning “penis” (compare Kashubian kùrc, Serbo-Croatian ку̏рац／kȕrac) + -ś. Orignally “(little) penis” (attested since Middle Polish) > “young boy” (compare dialectal Polish kusiu (“little boy”)). Compare Belarusian ку́сік (kúsik, “penis”, childish).

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ku(ː)ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /kuɕ/

Noun

kuś m animacy unattested

1. (attested in Greater Poland) apprentice baker
   • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎^[1], Lubiń, page 36:

     Ciniflos kvs, kvchczyk, quasi in cinerem flans

     [Ciniflos kuś, kuchcik, quasi in cinerem flans]

Further reading

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “kuś”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkuɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -uɕ
• Syllabification: kuś
• Homophones: Kuś, Kuź

Etymology 1

Inherited from Old Polish kuś. By surface analysis, kur +‎ -ś.

Noun

kuś m animal

1. (archaic) cock, dick (penis)

Declension

Declension of kuś

	singular	plural
nominative	kuś	kusie
genitive	kusia	kusi
dative	kusiowi	kusiom
accusative	kusia	kusie
instrumental	kusiem	kusiami
locative	kusiu	kusiach
vocative	kusiu	kusie

Derived terms

nouns

• kusica
• kuśka

 

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

kuś

1. second-person singular imperative of kusić

Further reading

• kuś in Polish dictionaries at PWN