kesin

See also: keşin and Kesin

Finnish

Etymology 1

Noun

kesin

1. instructive plural of kesä

Etymology 2

Verb

kesin

1. first-person singular present/past indicative of kesiä

Anagrams

• isken, sekin

Turkish

Etymology

Related to kesmek (“to cut”).

Pronunciation

• Hyphenation: ke‧sin

Adjective

kesin

1. certain, definitive

   Synonyms: belli, bariz

   kesin delil

   direct evidence

   kesin hüküm

   final decision

Declension

Predicative forms of kesin

present tense
	positive declarative	positive interrogative
ben (I am)	kesinim	kesin miyim?
sen (you are)	kesinsin	kesin misin?
o (he/she/it is)	kesin / kesindir	kesin mi?
biz (we are)	kesiniz	kesin miyiz?
siz (you are)	kesinsiniz	kesin misiniz?
onlar (they are)	kesin(ler)	kesin(ler) mi?
past tense
	positive declarative	positive interrogative
ben (I was)	kesindim	kesin miydim?
sen (you were)	kesindin	kesin miydin?
o (he/she/it was)	kesindi	kesin miydi?
biz (we were)	kesindik	kesin miydik?
siz (you were)	kesindiniz	kesin miydiniz?
onlar (they were)	kesindiler	kesin miydiler?
indirect past
	positive declarative	positive interrogative
ben (I was)	kesinmişim	kesin miymişim?
sen (you were)	kesinmişsin	kesin miymişsin?
o (he/she/it was)	kesinmiş	kesin miymiş?
biz (we were)	kesinmişiz	kesin miymişiz?
siz (you were)	kesinmişsiniz	kesin miymişsiniz?
onlar (they were)	kesinmişler	kesin miymişler?
conditional
	positive declarative	positive interrogative
ben (if I)	kesinsem	kesin miysem?
sen (if you)	kesinsen	kesin miysen?
o (if he/she/it)	kesinse	kesin miyse?
biz (if we)	kesinsek	kesin miysek?
siz (if you)	kesinseniz	kesin miyseniz?
onlar (if they)	kesinseler	kesin miyseler?

For negative forms, use the appropriate form of değil.

Derived terms

• kesinlemek
• kesinleşmek
• kesinleştirmek
• kesinlik
• kesinlikle

Further reading

• “kesin”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
• Ayverdi, İlhan (2010) “kesin”, in Misalli Büyük Türkçe Sözlük, a reviewed and expanded single-volume edition, Istanbul: Kubbealtı Neşriyatı