kennismaken

Dutch

Etymology

From kennis +‎ maken.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

kennismaken

1. to acquaint, to make someone's acquaintance

Conjugation

Conjugation of kennismaken (weak, separable)
infinitive	kennismaken
past singular	maakte kennis
past participle	kennisgemaakt
infinitive	kennismaken
gerund	kennismaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak kennis	maakte kennis	kennismaak	kennismaakte
2nd person sing. (jij)	maakt kennis, maak kennis2	maakte kennis	kennismaakt	kennismaakte
2nd person sing. (u)	maakt kennis	maakte kennis	kennismaakt	kennismaakte
2nd person sing. (gij)	maakt kennis	maakte kennis	kennismaakt	kennismaakte
3rd person singular	maakt kennis	maakte kennis	kennismaakt	kennismaakte
plural	maken kennis	maakten kennis	kennismaken	kennismaakten
subjunctive sing.1	make kennis	maakte kennis	kennismake	kennismaakte
subjunctive plur.1	maken kennis	maakten kennis	kennismaken	kennismaakten
imperative sing.	maak kennis
imperative plur.1	maakt kennis
participles	kennismakend	kennisgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• kennismaking

Anagrams

• maken kennis