kënnen

See also: kennen

Luxembourgish

Etymology

From Middle High German kunnen, from Old High German kunnan, from Proto-West Germanic *kunnan, from Proto-Germanic *kunnaną.

Cognate with German können, Dutch kunnen, English can, Icelandic kunna.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkenen/, [ˈkənən]
• Rhymes: -ənən

Verb

kënnen (third-person singular present kann, preterite konnt, past participle konnt or kënnen or kéinten, past subjunctive kéint or kënnt, auxiliary verb hunn)

1. to be able to, can

Usage notes

• The alternative past participles kéinten, kënnten are quite often used instead of an expected infinitive in perfect subjunctive constructions with another infinitive. Thus: Dat hätt ech kéinte maachen (“I could have done that.”) alongside more regular: Dat hätt ech kënne maachen.

Conjugation

Conjugation of kënnen

infinitive		kënnen
participle		konnt
auxiliary		hunn
		singular			plural
		1st person ech	2nd person du	3rd person hien/si/hatt	1st person mir	2nd person dir	3rd person si
indicative	present simple	kann	kanns	kann	kënnen	kënnt	kënnen
	preterite	konnt	konnts	konnt	konnten	konnt	konnten
	present perfect	hu(nn) konnt	hues konnt	huet konnt	hu(nn) konnt	hutt konnt	hu(nn) konnt
	past perfect	hat konnt	has konnt	hat konnt	hate(n) konnt	hat konnt	hate(n) konnt
	future simple	wäert konnt	wäerts konnt	wäert konnt	wäerte(n) konnt	wäert konnt	wäerte(n) konnt
	future perfect	wäert konnt hunn	wäerts konnt hunn	wäert konnt hunn	wäerte(n) konnt hunn	wäert konnt hunn	wäerte(n) konnt hunn
conditional	simple	kéint	kéints	kéint	kéinten	kéint	kéinten
	present	géif konnt	géifs konnt	géif konnt	géife(n) konnt	géif konnt	géife(n) konnt
	perfect	hätt konnt	häss konnt	hätt konnt	hätte(n) konnt	hätt konnt	hätte(n) konnt
imperative	affirmative	–	—	—	—	—	—