interveniëren

See also: intervenieren

Dutch

Etymology

Borrowed from French intervenir, from Latin intervenīō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɪn.tər.veː.niˈeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: in‧ter‧ve‧ni‧e‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

interveniëren

1. (intransitive) to intervene

Conjugation

Conjugation of interveniëren (weak)
infinitive	interveniëren
past singular	intervenieerde
past participle	geïntervenieerd
infinitive	interveniëren
gerund	interveniëren n
	present tense	past tense
1st person singular	intervenieer	intervenieerde
2nd person sing. (jij)	intervenieert, intervenieer2	intervenieerde
2nd person sing. (u)	intervenieert	intervenieerde
2nd person sing. (gij)	intervenieert	intervenieerde
3rd person singular	intervenieert	intervenieerde
plural	interveniëren	intervenieerden
subjunctive sing.1	interveniëre	intervenieerde
subjunctive plur.1	interveniëren	intervenieerden
imperative sing.	intervenieer
imperative plur.1	intervenieert
participles	interveniërend	geïntervenieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• interventie