hrinda

Icelandic

Etymology

From Old Norse hrinda, from Proto-Germanic *hrindaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈr̥ɪnta/

  Rhymes: -ɪnta

Verb

hrinda (strong verb, third-person singular past indicative hratt, third-person plural past indicative hrundu, supine hrundið) or
hrinda (weak verb, third-person singular past indicative hrinti, supine hrint)

1. to push, shove [with dative]

   Hún hrinti mér!

   She pushed me!

   Áhöld eru um hvort Gunnar hafi dottið niður stigann eða honum verið hrint.

   It is debated whether Gunnar fell down the stairs or was pushed.

2. (figuratively) to get something going, to push into action, often used in set phrases such as hrinda í framkvæmd (“to put into effect”) or hrinda af stað (“to start”). [with dative]

   Í maí var verkinu loks hrundið í framkvæmd.

   The project was finally started in May.

   Að hrinda af stað byltingu.

   To start a revolution.

   Að hrinda af stað fyrirtæki.

   To start a company.

Usage notes

The strong conjugation is mostly used for sense 2. Moreover, weak forms are now always used in the present tense and the original strong forms in singular present indicative (hrind, hrindur) are obsolete.

Conjugation

Strong conjugation:

hrinda — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hrinda
supine (sagnbót)		hrundið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hrindandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hrind	við hrindum	present (nútíð)	ég hrindi	við hrindum
	þú hrindur	þið hrindið		þú hrindir	þið hrindið
	hann, hún, það hrindur	þeir, þær, þau hrinda		hann, hún, það hrindi	þeir, þær, þau hrindi
past (þátíð)	ég hratt	við hrundum	past (þátíð)	ég hryndi	við hryndum
	þú hrast	þið hrunduð		þú hryndir	þið hrynduð
	hann, hún, það hratt	þeir, þær, þau hrundu		hann, hún, það hryndi	þeir, þær, þau hryndu
imperative (boðháttur)	hrind (þú)	hrindið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hrittu	hrindiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hrindast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hrindast
supine (sagnbót)		hrundist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hrindandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hrinst	við hrindumst	present (nútíð)	ég hrindist	við hrindumst
	þú hrinst	þið hrindist		þú hrindist	þið hrindist
	hann, hún, það hrinst	þeir, þær, þau hrindast		hann, hún, það hrindist	þeir, þær, þau hrindist
past (þátíð)	ég hrast	við hrundumst	past (þátíð)	ég hryndist	við hryndumst
	þú hrast	þið hrundust		þú hryndist	þið hryndust
	hann, hún, það hrast	þeir, þær, þau hrundust		hann, hún, það hryndist	þeir, þær, þau hryndust
imperative (boðháttur)	hrinst (þú)	hrindist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hrinstu	hrindisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hrundinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hrundinn	hrundin	hrundið		hrundnir	hrundnar	hrundin
accusative (þolfall)	hrundinn	hrundna	hrundið		hrundna	hrundnar	hrundin
dative (þágufall)	hrundnum	hrundinni	hrundnu		hrundnum	hrundnum	hrundnum
genitive (eignarfall)	hrundins	hrundinnar	hrundins		hrundinna	hrundinna	hrundinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hrundni	hrundna	hrundna		hrundnu	hrundnu	hrundnu
accusative (þolfall)	hrundna	hrundnu	hrundna		hrundnu	hrundnu	hrundnu
dative (þágufall)	hrundna	hrundnu	hrundna		hrundnu	hrundnu	hrundnu
genitive (eignarfall)	hrundna	hrundnu	hrundna		hrundnu	hrundnu	hrundnu

Weak conjugation:

hrinda — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hrinda
supine (sagnbót)		hrint
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hrindandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hrindi	við hrindum	present (nútíð)	ég hrindi	við hrindum
	þú hrindir	þið hrindið		þú hrindir	þið hrindið
	hann, hún, það hrindir	þeir, þær, þau hrinda		hann, hún, það hrindi	þeir, þær, þau hrindi
past (þátíð)	ég hrinti	við hrintum	past (þátíð)	ég hrinti	við hrintum
	þú hrintir	þið hrintuð		þú hrintir	þið hrintuð
	hann, hún, það hrinti	þeir, þær, þau hrintu		hann, hún, það hrinti	þeir, þær, þau hrintu
imperative (boðháttur)	hrind (þú)	hrindið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hrintu	hrindiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hrindast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hrindast
supine (sagnbót)		hrinst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hrindandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hrindist	við hrindumst	present (nútíð)	ég hrindist	við hrindumst
	þú hrindist	þið hrindist		þú hrindist	þið hrindist
	hann, hún, það hrindist	þeir, þær, þau hrindast		hann, hún, það hrindist	þeir, þær, þau hrindist
past (þátíð)	ég hrintist	við hrintumst	past (þátíð)	ég hrintist	við hrintumst
	þú hrintist	þið hrintust		þú hrintist	þið hrintust
	hann, hún, það hrintist	þeir, þær, þau hrintust		hann, hún, það hrintist	þeir, þær, þau hrintust
imperative (boðháttur)	hrinst (þú)	hrindist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hrinstu	hrindisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hrintur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hrintur	hrint	hrint		hrintir	hrintar	hrint
accusative (þolfall)	hrintan	hrinta	hrint		hrinta	hrintar	hrint
dative (þágufall)	hrintum	hrintri	hrintu		hrintum	hrintum	hrintum
genitive (eignarfall)	hrints	hrintrar	hrints		hrintra	hrintra	hrintra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hrinti	hrinta	hrinta		hrintu	hrintu	hrintu
accusative (þolfall)	hrinta	hrintu	hrinta		hrintu	hrintu	hrintu
dative (þágufall)	hrinta	hrintu	hrinta		hrintu	hrintu	hrintu
genitive (eignarfall)	hrinta	hrintu	hrinta		hrintu	hrintu	hrintu

Derived terms

• hrinda í framkvæmd (“to put something into effect”)
• hrinda af stað (“to start”) (synonym koma af stað)
• hrinda árás (“to repel an attack”)
• hrinda frá sér vatni (“to be water-repellent, to repel water”)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *hrindaną.

Verb

hrinda (singular past indicative hratt, plural past indicative hrundu, past participle hrundinn)

1. (with dative) to push, thrust
2. to throw off
   1. (law) to void a case

Conjugation

Conjugation of hrinda — active (strong class 3)

infinitive	hrinda
present participle	hrindandi
past participle	hrundinn
indicative	present	past
1st-person singular	hrind	hratt
2nd-person singular	hrindr	hrazt
3rd-person singular	hrindr	hratt
1st-person plural	hrindum	hrundum
2nd-person plural	hrindið	hrunduð
3rd-person plural	hrinda	hrundu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hrinda	hrynda
2nd-person singular	hrindir	hryndir
3rd-person singular	hrindi	hryndi
1st-person plural	hrindim	hryndim
2nd-person plural	hrindið	hryndið
3rd-person plural	hrindi	hryndi
imperative	present
2nd-person singular	hritt
1st-person plural	hrindum
2nd-person plural	hrindið

Conjugation of hrinda — mediopassive (strong class 3)

infinitive	hrindask
present participle	hrindandisk
past participle	hrundizk
indicative	present	past
1st-person singular	hrindumk	hrundumk
2nd-person singular	hrinzk	hrazk
3rd-person singular	hrinzk	hrazk
1st-person plural	hrindumsk	hrundumsk
2nd-person plural	hrindizk	hrunduzk
3rd-person plural	hrindask	hrundusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	hrindumk	hryndumk
2nd-person singular	hrindisk	hryndisk
3rd-person singular	hrindisk	hryndisk
1st-person plural	hrindimsk	hryndimsk
2nd-person plural	hrindizk	hryndizk
3rd-person plural	hrindisk	hryndisk
imperative	present
2nd-person singular	hrizk
1st-person plural	hrindumsk
2nd-person plural	hrindizk

Descendants

• Icelandic: hrinda

References

• “hrinda”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press