henta

See also: hentá

Icelandic

Etymology

From Old Norse henta, from Proto-Germanic *hantijaną.

Verb

henta (weak verb, third-person singular past indicative hentaði, supine hentað)

1. to be practical

Conjugation

henta – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að henta
supine sagnbót		hentað
present participle lýsingarháttur nútíðar		hentandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	henta	hentaði		henti	hentaði
	þú	hentar	hentaðir		hentir	hentaðir
	hann, hún, það	hentar	hentaði		henti	hentaði
plural	við	hentum	hentuðum		hentum	hentuðum
	þið	hentið	hentuðuð		hentið	hentuðuð
	þeir, þær, þau	henta	hentuðu		henti	hentuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	henta (þú), hentaðu
plural	þið	hentið (þið), hentiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hentast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að hentast
supine sagnbót		hentast
present participle lýsingarháttur nútíðar		hentandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	hentast	hentaðist		hentist	hentaðist
	þú	hentast	hentaðist		hentist	hentaðist
	hann, hún, það	hentast	hentaðist		hentist	hentaðist
plural	við	hentumst	hentuðumst		hentumst	hentuðumst
	þið	hentist	hentuðust		hentist	hentuðust
	þeir, þær, þau	hentast	hentuðust		hentist	hentuðust
		imperative boðháttur
singular	þú	hentast (þú), hentastu
plural	þið	hentist (þið), hentisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hentaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hentaður	hentuð	hentað	hentaðir	hentaðar	hentuð
accusative (þolfall)	hentaðan	hentaða	hentað	hentaða	hentaðar	hentuð
dative (þágufall)	hentuðum	hentaðri	hentuðu	hentuðum	hentuðum	hentuðum
genitive (eignarfall)	hentaðs	hentaðrar	hentaðs	hentaðra	hentaðra	hentaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hentaði	hentaða	hentaða	hentuðu	hentuðu	hentuðu
accusative (þolfall)	hentaða	hentuðu	hentaða	hentuðu	hentuðu	hentuðu
dative (þágufall)	hentaða	hentuðu	hentaða	hentuðu	hentuðu	hentuðu
genitive (eignarfall)	hentaða	hentuðu	hentaða	hentuðu	hentuðu	hentuðu

Related terms

• hentugur (adjective)

Further reading

• “henta” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• hentet

Verb

henta

1. inflection of hente:
   1. simple past
   2. past participle

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• hente

Etymology

From Old Norse heimta.

Pronunciation

• IPA^(key): /²hɛnta/
• (Trøndelag dialect) IPA^(key): /hɛɲc/

Verb

henta (present tense hentar, past tense henta, past participle henta, passive infinitive hentast, present participle hentande, imperative henta/hent)

1. to fetch, get, collect
2. to pick up (someone)

Derived terms

• hentesveis
• innhenta

References

• “henta” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Adjective

henta

1. strong feminine accusative singular of hentr
2. strong masculine accusative plural of hentr
3. weak masculine oblique singular of hentr
4. weak feminine nominative singular of hentr
5. weak neuter all cases singular of hentr