heersen

Dutch

Etymology

From late Middle Dutch hêerschen (“to command, rule”), borrowed from German herrschen (Early New High German). Related to heer.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɦeːrsən/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: heer‧sen
• Rhymes: -eːrsən

Verb

heersen

1. to rule
2. to prevail

   In de kamer voor hem heerste een onbeschrijfelijke wanorde.

   An indescribable chaos prevailed in the room before him.

Conjugation

Conjugation of heersen (weak)
infinitive	heersen
past singular	heerste
past participle	geheerst
infinitive	heersen
gerund	heersen n
	present tense	past tense
1st person singular	heers	heerste
2nd person sing. (jij)	heerst, heers2	heerste
2nd person sing. (u)	heerst	heerste
2nd person sing. (gij)	heerst	heerste
3rd person singular	heerst	heerste
plural	heersen	heersten
subjunctive sing.1	heerse	heerste
subjunctive plur.1	heersen	heersten
imperative sing.	heers
imperative plur.1	heerst
participles	heersend	geheerst
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beheersen
• overheersen
• heerser