harma

See also: härma, härmä, Härmä, and Härma

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈharma/
• Rhymes: -arma

Etymology 1

Verb

harma (weak verb, third-person singular past indicative harmaði, supine harmað)

1. to lament, to deplore

Conjugation

harma — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að harma
supine (sagnbót)		harmað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		harmandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég harma	við hörmum	present (nútíð)	ég harmi	við hörmum
	þú harmar	þið harmið		þú harmir	þið harmið
	hann, hún, það harmar	þeir, þær, þau harma		hann, hún, það harmi	þeir, þær, þau harmi
past (þátíð)	ég harmaði	við hörmuðum	past (þátíð)	ég harmaði	við hörmuðum
	þú harmaðir	þið hörmuðuð		þú harmaðir	þið hörmuðuð
	hann, hún, það harmaði	þeir, þær, þau hörmuðu		hann, hún, það harmaði	þeir, þær, þau hörmuðu
imperative (boðháttur)	harma (þú)	harmið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	harmaðu	harmiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

harmaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	harmaður	hörmuð	harmað		harmaðir	harmaðar	hörmuð
accusative (þolfall)	harmaðan	harmaða	harmað		harmaða	harmaðar	hörmuð
dative (þágufall)	hörmuðum	harmaðri	hörmuðu		hörmuðum	hörmuðum	hörmuðum
genitive (eignarfall)	harmaðs	harmaðrar	harmaðs		harmaðra	harmaðra	harmaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	harmaði	harmaða	harmaða		hörmuðu	hörmuðu	hörmuðu
accusative (þolfall)	harmaða	hörmuðu	harmaða		hörmuðu	hörmuðu	hörmuðu
dative (þágufall)	harmaða	hörmuðu	harmaða		hörmuðu	hörmuðu	hörmuðu
genitive (eignarfall)	harmaða	hörmuðu	harmaða		hörmuðu	hörmuðu	hörmuðu

Related terms

• harmur

Etymology 2

Noun

harma

1. indefinite accusative plural of harmur
2. indefinite genitive plural of harmur

Anagrams

• hamar

Irish

Noun

harma

1. h-prothesized form of arma

Old Norse

Noun

harma

1. accusative/genitive plural of harmr

Votic

Etymology

Borrowed from Ingrian harmaa.

Pronunciation

• (Luutsa, Liivtšülä) IPA^(key): /ˈhɑrmɑː/, [ˈhɑrmɑ]
• Rhymes: -ɑrmɑː
• Hyphenation: har‧ma

Adjective

harma

1. gray/grey

Inflection

Declension of harma (type VI/valka, no gradation)
	singular	plural
nominative	harma	harmad
genitive	harma	harmajõ, harmai
partitive	harmatõ	harmaitõ, harmai
illative	harmasõ, harma	harmaisõ
inessive	harmaz	harmaiz
elative	harmassõ	harmaissõ
allative	harmalõ	harmailõ
adessive	harmallõ	harmaillõ
ablative	harmaltõ	harmailtõ
translative	harmassi	harmaissi
*) the accusative corresponds with either the genitive (sg) or nominative (pl) **) the terminative is formed by adding the suffix -ssaa to the short illative (sg) or the genitive. ***) the comitative is formed by adding the suffix -ka to the genitive.

References

• Hallap, V., Adler, E., Grünberg, S., Leppik, M. (2012) “harmaa”, in Vadja keele sõnaraamat [A dictionary of the Votic language], 2nd edition, Tallinn