doorschuiven

Dutch

Etymology

From door +‎ schuiven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrˌsxœy̯və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: door‧schui‧ven

Verb

doorschuiven

1. to move, to pass
2. to delay, to postpone, to defer, to put off
3. to continue shoving

Conjugation

Conjugation of doorschuiven (strong class 2b, separable)
infinitive	doorschuiven
past singular	schoof door
past participle	doorgeschoven
infinitive	doorschuiven
gerund	doorschuiven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schuif door	schoof door	doorschuif	doorschoof
2nd person sing. (jij)	schuift door, schuif door2	schoof door	doorschuift	doorschoof
2nd person sing. (u)	schuift door	schoof door	doorschuift	doorschoof
2nd person sing. (gij)	schuift door	schooft door	doorschuift	doorschooft
3rd person singular	schuift door	schoof door	doorschuift	doorschoof
plural	schuiven door	schoven door	doorschuiven	doorschoven
subjunctive sing.1	schuive door	schove door	doorschuive	doorschove
subjunctive plur.1	schuiven door	schoven door	doorschuiven	doorschoven
imperative sing.	schuif door
imperative plur.1	schuift door
participles	doorschuivend	doorgeschoven
1) Archaic. 2) In case of inversion.