doodbloeden

Dutch

Etymology

Compound of dood +‎ bloeden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːtˌblu.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dood‧bloe‧den

Verb

doodbloeden

1. (intransitive) to bleed to death, to bleed out
2. (intransitive, figurative) to come to an end

Conjugation

Conjugation of doodbloeden (weak, separable)
infinitive	doodbloeden
past singular	bloedde dood
past participle	doodgebloed
infinitive	doodbloeden
gerund	doodbloeden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bloed dood	bloedde dood	doodbloed	doodbloedde
2nd person sing. (jij)	bloedt dood, bloed dood2	bloedde dood	doodbloedt	doodbloedde
2nd person sing. (u)	bloedt dood	bloedde dood	doodbloedt	doodbloedde
2nd person sing. (gij)	bloedt dood	bloedde dood	doodbloedt	doodbloedde
3rd person singular	bloedt dood	bloedde dood	doodbloedt	doodbloedde
plural	bloeden dood	bloedden dood	doodbloeden	doodbloedden
subjunctive sing.1	bloede dood	bloedde dood	doodbloede	doodbloedde
subjunctive plur.1	bloeden dood	bloedden dood	doodbloeden	doodbloedden
imperative sing.	bloed dood
imperative plur.1	bloedt dood
participles	doodbloedend	doodgebloed
1) Archaic. 2) In case of inversion.