Jump to content

dominatus

From Wiktionary, the free dictionary

Latin

[edit]

Pronunciation

[edit]

Etymology 1

[edit]

From dominor +‎ -tus or dominus +‎ -ātus. Compare prīncipātus.

Noun

[edit]

dominātus m (genitive dominātūs); fourth declension

  1. Absolute power
  2. Rule
    dominatus cupiditatum (Cicero)
Declension
[edit]

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative dominātus dominātūs
genitive dominātūs dominātuum
dative dominātuī dominātibus
accusative dominātum dominātūs
ablative dominātū dominātibus
vocative dominātus dominātūs
Descendants
[edit]
  • German: Dominat

Etymology 2

[edit]

Perfect active participle of dominor

Participle

[edit]

dominātus (feminine domināta, neuter dominātum); first/second-declension participle

  1. having lorded, dominated, ruled
Declension
[edit]

First/second-declension adjective.

References

[edit]
  • dominatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dominatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dominatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • dominatus in Georges, Karl Ernst, Georges, Heinrich (1913–1918) Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 1, Hahnsche Buchhandlung
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • monarchy: imperium singulare, unius dominatus, regium imperium
    • aristocracy (as a form of government): optimatium dominatus
    • government by the mob: multitudinis dominatus or imperium
    • to destroy a despotism, tyranny: dominationem or dominatum refringere