dochować

Polish

Etymology

From do- +‎ chować.

Pronunciation

• IPA^(key): /dɔˈxɔ.vat͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔvat͡ɕ
• Syllabification: do‧cho‧wać

Verb

dochować pf (imperfective dochowywać)

1. (transitive) to keep (e.g. a secret)

Conjugation

Conjugation of dochować pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		dochować
future tense	1st	dochowam			dochowamy
	2nd	dochowasz			dochowacie
	3rd	dochowa			dochowają
	impersonal	dochowa się
past tense	1st	dochowałem, -(e)m dochował	dochowałam, -(e)m dochowała	dochowałom, -(e)m dochowało	dochowaliśmy, -(e)śmy dochowali	dochowałyśmy, -(e)śmy dochowały
	2nd	dochowałeś, -(e)ś dochował	dochowałaś, -(e)ś dochowała	dochowałoś, -(e)ś dochowało	dochowaliście, -(e)ście dochowali	dochowałyście, -(e)ście dochowały
	3rd	dochował	dochowała	dochowało	dochowali	dochowały
	impersonal	dochowano
conditional	1st	dochowałbym, bym dochował	dochowałabym, bym dochowała	dochowałobym, bym dochowało	dochowalibyśmy, byśmy dochowali	dochowałybyśmy, byśmy dochowały
	2nd	dochowałbyś, byś dochował	dochowałabyś, byś dochowała	dochowałobyś, byś dochowało	dochowalibyście, byście dochowali	dochowałybyście, byście dochowały
	3rd	dochowałby, by dochował	dochowałaby, by dochowała	dochowałoby, by dochowało	dochowaliby, by dochowali	dochowałyby, by dochowały
	impersonal	dochowano by
imperative	1st	niech dochowam			dochowajmy
	2nd	dochowaj			dochowajcie
	3rd	niech dochowa			niech dochowają
passive adjectival participle		dochowany	dochowana	dochowane	dochowani	dochowane
anterior adverbial participle		dochowawszy
verbal noun		dochowanie

Further reading

• dochować in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dochować in Polish dictionaries at PWN