deyfa

Icelandic

Etymology

From Old Norse deyfa.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈteiːva/

  Rhymes: -eiːva

Verb

deyfa (weak verb, third-person singular past indicative deyfði, supine deyft)

1. to numb
2. (medicine) to anesthetize

Conjugation

deyfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að deyfa
supine (sagnbót)		deyft
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		deyfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég deyfi	við deyfum	present (nútíð)	ég deyfi	við deyfum
	þú deyfir	þið deyfið		þú deyfir	þið deyfið
	hann, hún, það deyfir	þeir, þær, þau deyfa		hann, hún, það deyfi	þeir, þær, þau deyfi
past (þátíð)	ég deyfði	við deyfðum	past (þátíð)	ég deyfði	við deyfðum
	þú deyfðir	þið deyfðuð		þú deyfðir	þið deyfðuð
	hann, hún, það deyfði	þeir, þær, þau deyfðu		hann, hún, það deyfði	þeir, þær, þau deyfðu
imperative (boðháttur)	deyf (þú)	deyfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	deyfðu	deyfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

deyfast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að deyfast
supine (sagnbót)		deyfst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		deyfandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég deyfist	við deyfumst	present (nútíð)	ég deyfist	við deyfumst
	þú deyfist	þið deyfist		þú deyfist	þið deyfist
	hann, hún, það deyfist	þeir, þær, þau deyfast		hann, hún, það deyfist	þeir, þær, þau deyfist
past (þátíð)	ég deyfðist	við deyfðumst	past (þátíð)	ég deyfðist	við deyfðumst
	þú deyfðist	þið deyfðust		þú deyfðist	þið deyfðust
	hann, hún, það deyfðist	þeir, þær, þau deyfðust		hann, hún, það deyfðist	þeir, þær, þau deyfðust
imperative (boðháttur)	deyfst (þú)	deyfist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	deyfstu	deyfisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

deyfður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	deyfður	deyfð	deyft		deyfðir	deyfðar	deyfð
accusative (þolfall)	deyfðan	deyfða	deyft		deyfða	deyfðar	deyfð
dative (þágufall)	deyfðum	deyfðri	deyfðu		deyfðum	deyfðum	deyfðum
genitive (eignarfall)	deyfðs	deyfðrar	deyfðs		deyfðra	deyfðra	deyfðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	deyfði	deyfða	deyfða		deyfðu	deyfðu	deyfðu
accusative (þolfall)	deyfða	deyfðu	deyfða		deyfðu	deyfðu	deyfðu
dative (þágufall)	deyfða	deyfðu	deyfða		deyfðu	deyfðu	deyfðu
genitive (eignarfall)	deyfða	deyfðu	deyfða		deyfðu	deyfðu	deyfðu

Derived terms

• deyfing

Old Norse

Etymology

From daufr (“deaf”).

Verb

deyfa

1. to make deaf, deafen

Conjugation

Conjugation of deyfa — active (weak class 1)

infinitive	deyfa
present participle	deyfandi
past participle	deyfðr
indicative	present	past
1st-person singular	deyfi	deyfða
2nd-person singular	deyfir	deyfðir
3rd-person singular	deyfir	deyfði
1st-person plural	deyfum	deyfðum
2nd-person plural	deyfið	deyfðuð
3rd-person plural	deyfa	deyfðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	deyfa	deyfða
2nd-person singular	deyfir	deyfðir
3rd-person singular	deyfi	deyfði
1st-person plural	deyfim	deyfðim
2nd-person plural	deyfið	deyfðið
3rd-person plural	deyfi	deyfði
imperative	present
2nd-person singular	deyf, deyfi
1st-person plural	deyfum
2nd-person plural	deyfið

Conjugation of deyfa — mediopassive (weak class 1)

infinitive	deyfask
present participle	deyfandisk
past participle	deyfzk
indicative	present	past
1st-person singular	deyfumk	deyfðumk
2nd-person singular	deyfisk	deyfðisk
3rd-person singular	deyfisk	deyfðisk
1st-person plural	deyfumsk	deyfðumsk
2nd-person plural	deyfizk	deyfðuzk
3rd-person plural	deyfask	deyfðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	deyfumk	deyfðumk
2nd-person singular	deyfisk	deyfðisk
3rd-person singular	deyfisk	deyfðisk
1st-person plural	deyfimsk	deyfðimsk
2nd-person plural	deyfizk	deyfðizk
3rd-person plural	deyfisk	deyfðisk
imperative	present
2nd-person singular	deyfsk, deyfisk
1st-person plural	deyfumsk
2nd-person plural	deyfizk

Descendants

• Icelandic: deyfa
• Faroese: doyva
• Norwegian Nynorsk: døyva
  • → Norwegian Bokmål: døyve

Further reading

• Zoëga, Geir T. (1910) “deyfa”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive