deklamator

Polish

Etymology

Learned borrowing from Latin dēclāmātor. By surface analysis, deklamować +‎ -ator.

Pronunciation

• IPA^(key): /dɛ.klaˈma.tɔr/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -atɔr
• Syllabification: de‧kla‧ma‧tor

Noun

deklamator m pers (female equivalent deklamatorka)

1. (literary) reciter, declaimer

   Synonym: recytator

2. (literary, derogatory) declaimer, a person who makes big talk or empty promises

Declension

Declension of deklamator

	singular	plural
nominative	deklamator	deklamatorzy/deklamatory (deprecative)
genitive	deklamatora	deklamatorów
dative	deklamatorowi	deklamatorom
accusative	deklamatora	deklamatorów
instrumental	deklamatorem	deklamatorami
locative	deklamatorze	deklamatorach
vocative	deklamatorze	deklamatorzy

Derived terms

adjective

• deklamatorski

 

adverb

• deklamatorsko

 

nouns

• deklamatorstwo
• deklamatoryka

 

Related terms

adjective

• deklamacyjny

 

adverb

• deklamatorsko

 

nouns

• deklamacja
• deklamacyjność

 

verb

• deklamować

 

Further reading

• deklamator in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• deklamator in Polish dictionaries at PWN