brokkelen

Dutch

Etymology

From brokken +‎ -elen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbrɔkələ(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: brok‧ke‧len
• Rhymes: -ɔkələn

Verb

brokkelen

1. (intransitive) to crumble

Conjugation

Conjugation of brokkelen (weak)
infinitive	brokkelen
past singular	brokkelde
past participle	gebrokkeld
infinitive	brokkelen
gerund	brokkelen n
	present tense	past tense
1st person singular	brokkel	brokkelde
2nd person sing. (jij)	brokkelt, brokkel2	brokkelde
2nd person sing. (u)	brokkelt	brokkelde
2nd person sing. (gij)	brokkelt	brokkelde
3rd person singular	brokkelt	brokkelde
plural	brokkelen	brokkelden
subjunctive sing.1	brokkele	brokkelde
subjunctive plur.1	brokkelen	brokkelden
imperative sing.	brokkel
imperative plur.1	brokkelt
participles	brokkelend	gebrokkeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afbrokkelen
• in de melk te brokkelen hebben
• uitbrokkelen
• verbrokkelen

Anagrams

• blokkeren