boeleren

Dutch

Etymology

From boel +‎ -eren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌbuˈleː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: boe‧le‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

boeleren

1. (obsolete) to commit adultery, to fornicate (to have sex out of wedlock)

Conjugation

Conjugation of boeleren (weak)
infinitive	boeleren
past singular	boeleerde
past participle	geboeleerd
infinitive	boeleren
gerund	boeleren n
	present tense	past tense
1st person singular	boeleer	boeleerde
2nd person sing. (jij)	boeleert, boeleer2	boeleerde
2nd person sing. (u)	boeleert	boeleerde
2nd person sing. (gij)	boeleert	boeleerde
3rd person singular	boeleert	boeleerde
plural	boeleren	boeleerden
subjunctive sing.1	boelere	boeleerde
subjunctive plur.1	boeleren	boeleerden
imperative sing.	boeleer
imperative plur.1	boeleert
participles	boelerend	geboeleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• boelering