blandidicus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

From blandus (soothing, pleasant, agreeable) +‎ -dicus (saying).

Pronunciation

[edit]

Adjective

[edit]

blandidicus (feminine blandidica, neuter blandidicum); first/second-declension adjective

  1. speaking smoothly, pleasantly, soothingly; using fair words

Declension

[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative blandidicus blandidica blandidicum blandidicī blandidicae blandidica
Genitive blandidicī blandidicae blandidicī blandidicōrum blandidicārum blandidicōrum
Dative blandidicō blandidicō blandidicīs
Accusative blandidicum blandidicam blandidicum blandidicōs blandidicās blandidica
Ablative blandidicō blandidicā blandidicō blandidicīs
Vocative blandidice blandidica blandidicum blandidicī blandidicae blandidica

References

[edit]