-dicus
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]From dīcō (“to say”) + -us (adjective-forming suffix).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /di.kus/, [d̪ɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /di.kus/, [d̪ikus]
Suffix
[edit]-dicus (feminine -dica, neuter -dicum, comparative -dīcentior, superlative -dīcentissimus); first/second-declension suffix
Usage notes
[edit]In the comparative and superlative, the forms of the corresponding participles ending in -dīcēns are used instead, such as maledicus, maledīcentior, maledīcentissimus.[1]
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | -dicus | -dica | -dicum | -dicī | -dicae | -dica | |
genitive | -dicī | -dicae | -dicī | -dicōrum | -dicārum | -dicōrum | |
dative | -dicō | -dicae | -dicō | -dicīs | |||
accusative | -dicum | -dicam | -dicum | -dicōs | -dicās | -dica | |
ablative | -dicō | -dicā | -dicō | -dicīs | |||
vocative | -dice | -dica | -dicum | -dicī | -dicae | -dica |
Derived terms
[edit]References
[edit]- ^ Comparison of Adjectives in Meagan Ayer, Allen and Greenough’s New Latin Grammar for Schools and Colleges. Carlisle, Pennsylvania: Dickinson College Commentaries, 2014.