billijken

Dutch

Etymology

From billijk +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbɪləkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bil‧lij‧ken

Verb

billijken

1. to approve

Conjugation

Conjugation of billijken (weak)
infinitive	billijken
past singular	billijkte
past participle	gebillijkt
infinitive	billijken
gerund	billijken n
	present tense	past tense
1st person singular	billijk	billijkte
2nd person sing. (jij)	billijkt, billijk2	billijkte
2nd person sing. (u)	billijkt	billijkte
2nd person sing. (gij)	billijkt	billijkte
3rd person singular	billijkt	billijkte
plural	billijken	billijkten
subjunctive sing.1	billijke	billijkte
subjunctive plur.1	billijken	billijkten
imperative sing.	billijk
imperative plur.1	billijkt
participles	billijkend	gebillijkt
1) Archaic. 2) In case of inversion.