bijschieten
Dutch
[edit]Etymology
[edit]Pronunciation
[edit]Verb
[edit]bijschieten
- (intransitive, with optional indirect object indicating the recipient of support) to come to the aid (of), to come to someone's aid
Conjugation
[edit]| Conjugation of bijschieten (strong class 2a, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | bijschieten | |||
| past singular | schoot bij | |||
| past participle | bijgeschoten | |||
| infinitive | bijschieten | |||
| gerund | bijschieten n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | schiet bij | schoot bij | bijschiet | bijschoot |
| 2nd person sing. (jij) | schiet bij | schoot bij | bijschiet | bijschoot |
| 2nd person sing. (u) | schiet bij | schoot bij | bijschiet | bijschoot |
| 2nd person sing. (gij) | schiet bij | schoot bij | bijschiet | bijschoot |
| 3rd person singular | schiet bij | schoot bij | bijschiet | bijschoot |
| plural | schieten bij | schoten bij | bijschieten | bijschoten |
| subjunctive sing.1 | schiete bij | schote bij | bijschiete | bijschote |
| subjunctive plur.1 | schieten bij | schoten bij | bijschieten | bijschoten |
| imperative sing. | schiet bij | |||
| imperative plur.1 | schiet bij | |||
| participles | bijschietend | bijgeschoten | ||
| 1) Archaic. | ||||